من در نفرت بیداری شبانه خود میسوزم

وبه خود میپیچم

وهرازگاهی پابرهنه به روی شن های اشک آلودد مرگ میدوم

و به جوانی خود فکر میکنم

که در این غوطه از زمان چگونه هوس مرگ میکند

وبه کام زندگی فرو میرود

و

هنگامی که طرح چهره ام از هم میپاشد

و

غبارش را باد می برد

و

من تمامی حس های خود را که در هم می پاشد

وجودم پر از بیهودگی است

و چه بیهوده است

 

انتظار کنار قبر

                                                   

و من در غم غرق میشوم

کودکی ام پلاسیده شده

در تاریکی شبانه ی خود نشسته ام

و فرو رفته در عمق خاطرات کهنه ی گذشته ام

 

و چه غم انگیز است که بدانی هر روزت همانند روز قبل است   

 

نوشته شده در سه شنبه 25 بهمن 1390برچسب:,ساعت 17:36 توسط نســــــــــیم| نظر بدهید |